Bijna drie jaar research doen; drie jaar bloed, zweet en tranen, vervolgens je boek afronden en uitgeven en daarna genieten.
Dat was het plan met de Mars. Het liep net allemaal wat anders. Geen uitgever was geinteresseerd (hoewel ik zal toegeven dat ik niet superhard mijn best heb gedaan om uitgevers te vinden en overtuigen) en dus in eigen beheer uitgegeven. Dat verandert niets aan het gehele voortraject, maar wel aan het ‘en daarna genieten’. Want dat is er bij in eigen beheer uitgeven niet bij. Sterker nog, het boek promoten en verkopen is achteraf bekeken even hard, zo niet nog harder werken dan het research- en schrijfproces.
In de afgelopen maanden heb ik regionale kranten, nationale magazines, historische- en of genealogische verenigingen, social media en nog andere tools gebruikt om het verhaal van de Mars en zijn bemanning aan de man te brengen. Het voelt soms als leuren terwijl het zo’n mooi verhaal is. De Mars is soort van mijn kind geworden en de bemanning mijn familie en als het dan niet lukt om mensen enthousiast te maken, doet dat een beetje pijn. Ligt het aan mij, ligt het aan het verhaal? Boeit die hele 18e eeuw niemand? De Gouden Eeuw spreekt tot ieders verbeelding, maar die 18e, die redelijk anoniem is verlopen en ondanks de dappare titel van Zilveren Eeuw, kan weinig mensen bekoren. Een oorlog, een orkaan, piraten, zeeslagen; het lijken allemaal prachtige ingredienten voor een succesverhaal en de Mars bemanning maakte het allemaal mee. Het is het ideale filmscenario, maar toch krijg ik het letterlijk en figuurlijk niet verkocht. Zelfs instanties als het Scheepvaartmuseum, Maritiem Museum, Mariniersmuseum pikken het niet op, ondanks dat ik ze een gratis exemplaar heb gestuurd en de boeken via het Centraal Boekhuis in te kopen zijn. Het maakt soms verdrietig. Iemand raadde mij daarop agressiever te zijn. Bel ze na, blijf spammen, blijf drammen. Herhaling maakt bekend. Zo ben ik niet en ik heb zelf een ongelooflijke hekel aan drammerige verkopers dus wil dat zeker anderen ook niet aandoen. Daarentegen des te blijer als het wel lukt om mijn verhaal kwijt te kunnen. Zo zijn er de afgelopen tijd een aantal publicaties geweest:
Historisch Tijdschrijft Fryslan (september 2022)
Het verhaal van ziekentrooster Frederick Backerus verscheen in het september issue van Fryslan. Backerus was, voor zover wij hebben kunnen vaststellen, de enige Fries aan boord van het Rotterdamse oorlogsschip. De Drachtenaar was aan boord voor de geestelijke verzorging van de bemanning. Hij ging voor in de gebeden en gezangen en zorgde voor de kerkelijke normen en waarden aan boord.
Omdat ik zelf voor 50% uit Fries bloed besta hoopte ik nog stiekem dat ik een van zijn vermoedelijk duizenden nakomelingen ben, maar helaas. Wellicht u wel en heeft u er een mooi familieverhaal bij. U kunt het hier nakijken.
Gens Nostra (juli 2022)
Het tijdschrift voor familiegeschiedenis is een uitgave van de Nederlandse Genealogische Vereniging. Met afdelingen in heel het land is dit de grootste genealogische vereniging. Het verhaal van de Mars past daar prachtig bij. Een algemeen verhaal over de Mars en zijn bemanning met natuurlijk de nadruk op het genealogisch onderzoek. De stambomen uitzoeken van 418 bemanningsleden: Ik vermoed vrij uniek in Nederland. Duizenden Nederlanders hebben een familieverhaal waar je trots op mag zijn. Onderdeel zijn van een stukje nationale geschiedenis, wie wil dat niet.
Oud-Dordrecht (juni 2022)
Op het schip zat een vrij grote groep Dordtenaren. Dat is niet gek gezien de ligging dichtbij Rotterdam en de link met het water. Tevens kende Dordrecht veel armoede waardoor veel zich genoodzaakt zagen de grote vaart op te gaan, waar de vraag groot was en de drempel laag.
